ماده 1204 قانون مدنی
نفقه اقارب عبارت است از مسکن و البسه و غذا و اثاث‌البیت به قدر رفع حاجت با در نظر گرفتن درجه استطاعت منفق.
تفسیر ماده 1204 قانون مدنی
+ آنچه به عنوان اجزای نفقه در قانون آمده است، نمونه‌ای از مهم‌ترین نیازمندی‌های زندگی است و جنبه انحصاری ندارد، پس هزینه بهداشت و درمان و رفت و آمد و سوخت را باید بدان افزود.
+ طبق ماده ۲۲۰۴ نفقه اقارب به قدر رفع حاجت آنها به طور متعارف داده می‌شود، زیرا نفقه اقارب برای رفع احتیاج و حفظ و بقای حیات آنان است و در این امر وضعیت احتیاجی تأثیری ندارد ولی در نفقه اقارب نیز باید رعایت وضعیت احتیاجی اقارب بشود و ماده ۱۲۰۴ خلاف این را نمی‌رساند، زیرا منافاتی ندارد که نفقه اقارب به مقدار رفع حاجت باشد ولی در همان مقدار وضعیت احتیاجی اقارب در نظر گرفته می‌شود.
+ پدر شخص ثروتمند که نفقه پدرش بر او واجب است با فرزند کارگر که باید نفقه پدر فقیر خود را بدهد فرق نمی‌کند.
+ موضوع الزام در نفقه اقارب دادن مبلغی پول نیست، خویشاوند متمکن باید وسایل زندگی نزدیکان مستمند را فراهم سازد و خانه در اختیار آنان گذارده اثاث منزل تهیه کند و پوشاک متناسب بخود و غذای روزانه تأمین کند، بنابراین از نظر منطقی در هیچ صورت مستحق نفقه نمی‌تواند انفاق‌کننده را که حاضر است خود و وسایل زندگی را تهیه کند به دادن پول ملزم سازد، همچنین نمی‌تواند انفاق‌کننده را به دادن لباس و خانه و غذا اجبار کند و هزینه تهیه این وسایل را نپذیرد و خویشاوند متمکن ملزم به انفاق است ولی شیوه آن را خود انتخاب می‌کند.
+ درمان پدر مریض فقیر به عهده فرزند متمکن است و همچنین برعکس.
+ قانون مدنی میزان و مقدار نفقه اقارب را تعیین نکرده است، زیرا سبب لزوم انفاق به اقارب احتیاج آنان برای جلوگیری از گرسنگی و حفظ و بقای حیات است لذا اقارب به مقداری که رفع حاجت آنها می‌شود مستحق نفقه می‌باشند.
+ تحصیل در سن متعارف شامل مصادیق نفقه می‌شود، زیرا امروزه از امور متعارف و از نیازهای ضروری هر شخص محسوب می‌شود.